D. Antonio, un home de pé, ensinounos a sentirnos orgullosos da nosa aldea, da nosa cidade, do noso Instituto, dos nosos profesores: “Nós non somos máis ca ninguén, pero tampouco menos”.
Nos sete anos que nos deu clase, só o vimos unha vez sentado. O día que se sentou a comer connosco. Foi cando nos contou aquela anécdota: “No circo romano un cristiano condenado a ser comido polas feras, achégase a elas e advírtelles ao oído: aquí é costume obrigada dicir un discurso despois de comer. Ante o cal os tigres e leóns prefiren agachar a cabeza e retíranse con fame”.
Pero D. Antonio non se agachou, e falou. E falounos do que aprendera dos seus alumnos.
Outro exemplo de humildade: Quédase mirando para a placa da rúa que leva o seu nome en Lugo e comenta: “Cando pasen anos, a xente pasará por aquí, lerá a placa e pensará: non sei quen é, pero a min non me fixo mal, se mo fixera había recordalo”.
Frases que repetía con frecuencia:
- “Entusiasmos comedidos pero duradeiros”.
- “Hai que mirar por onde pasan os peóns e por alí pintar o paso de cebra”.
- “Os títulos supoñen coñecementos pero non os garantizan”.
Cando nos xuntamos os compañeiros, sempre sae algún conto ou anécdota de D. Antonio que só recorda o que a conta, o que me fai pensar que D. Antonio Fraguas xa é un personaxe de lenda, un ser mítico.
